Framover i tru!

Lewisham, i Sør-London 10.august 2003. Eg er på vitjing hos vener i nabolandsbyen Greenwich. Dei kjenner den lokale soknepresten, og slik vert eg som norsk prest invitert til å “konselebrere” (feire gudsteneste) høgmessa saman med han i soknekyrkja St. Stephens.

Det er ein varm dag. Årets varmaste, ja, den varmaste ein veit om på dei trakter. Dagen før hadde Heathrow 37 grader celsius. No er det over 38 her aust ved Themsen. Sjølv om vi står i sakristiet, renn sveitten.

Her kjem Kenneth, ein av ministrantane og henger på meg alba, stola og grøn messehakel.

Soknepresten leier oss i bøn før vi stiller opp i prosesjon. På slaget 10.00 går ein annan ministrant, Robert først med røykjelseskaret, og så kjem resten av oss, prestane sist. Eg har fått bere den store Evangelieboka sidan eg i dag er tiltrudd å lesa Det Heilage Evangeliet.

Mens vi er på veg opp kyrkjeskipet under inngangssalmen kjem tårene. Og det er slett ikkje bare på grunn av røykjelsen! For eg tenkjer på orda i Salme 84:

“Kor elskelege dine bustader er,

Herre, allhærs Gud!

Mi sjel lengta,

ja brann av lengsle,

etter Herrens tempelgardar.

No jublar hjarta og kropp mot den levande Gud.”

Framme ved altaret bøyer vi oss for Herren, og finn plassane våre. Messa (ordet kjem av same roten som misjon), der Gud sender seg til oss, og sender oss ut til teneste i verda er i gong.

Fargeglad kyrkje

Det er interessant at i eit land og i eitt kyrkjesamfunn (Church of England) med generell svikt i kyrkjesøkninga, kan denne sokna vise til auke.

Kva kan vere grunnen til dette?

For kyrkja er fullsett. Born, vaksne, unge og gamle. Her sit åtti prosent med karibisk bakgrunn, ti % med afrikansk, kvite fem prosent og resten har indisk bakgrunn. Guds kyrkje er fargeglad!

St. Stephens er ei av de kyrkjene i England som er uttalt gamaltruande. Det tyder at dei vil stå på den klassiske kristne trua, slik vi finn ho i Skrifta og den kristne tradisjonen.

Ein annan årsak er at den lokale soknepresten er både ein dyktig liturg, som får folk til å skjøna at rett liturgi-både ved altaret og i kyrkjeskipet- fører til et møte med Den Heilage. Rom.12,1-2

Men han er óg ein dyktig predikant, som tek kyrkjelyden inn til eit møte med Herren i Ordet.

Vidare er han og dei andre to prestane ikkje redde for å seia kva dei meiner og kor dei står i den kampen mellom apostolisk kristendom og liberal teologi som óg fins i Church of England. Ofte med humor og snert!

Prestegjeldet har óg valt den gamaltruande biskopen av Fulham, John Broadhurst til sin biskop.

St. Stephens er utan tvil ein del av ein veksande mot-trend mot den utviklinga i liberal retning som vi finn i alle dei historiske kyrkjene i både England og Noreg, ja, i heile Vesten. Prestane her er sterkt knytt til den gamaltruande rørsla “Forward in Faith”(“Framover i tru”)www.forwardinfaith.com

Likevel-full kyrkje!

Kanskje stemmer ikkje dette heilt med forventningane til kyrkjeideologane rundt om, ikkje minst i vårt land.

Men kanskje har truande frå den tredje verda lettare for å ta Guds Ord som det står.

Her er det uansett ei djup sanning: Den som vil stå på Guds Ord vil hauste velsigning, sjølv om det slett ikkje er enkelt mange gonger:

´Lat oss gjera det gode og ikkje trøytna! Når tida kjem skal vi hausta, berre vi ikkje gjev oppª, (Gal.6,9).

Gamaltruande kyrkjeleg nettverk

Det var stort å få lesa Evangeliet om Jesus som Livsens Brød før preika. No kallar soknepresten meg fram til altaret. Saman bed vi eukaristi- (takkseiiings-) bøna som er det sentrale i nattverdliturgien. Ved Herrens innsetjingsord rekker eg fram handa til teikn på det heilage mysteriet: At Kristi lekam og blod er nærverande i brødet og vinen.

Ved utdelinga kjem tårene på nytt. Her står vesle meg med kalken med Kristi blod midt i kyrkja i Lewisham. Eg opplever det sterkt at ein liten sersjant og Kristi tenar frå eit anna land vert teke inn i noko som er mykje, mykje større enn han sjølv.

Og at det er mange, mange fleire enn eg og oss som vil stå på det vi har fått av Herren sjølv og apostlane i Ordet.

Eg trur at det ville vere særs trusstyrkande for fleire enn meg å oppleve at vi er ikkje kristne for oss sjølv.

Luther talte klårt om Kristi kyrkje som del av vår tru, både i Katekisma (1528) og i ´Konsilene og Kyrkjaª (1539).

Difor ville det vere mykje til trøyst og styrke om vi gamaltruande kunne danne eit kyrkjeleg nettverk, både i vårt land, og saman med alle dei som vil stå på same grunnvollen i andre land.

Men stadig, på nytt og på nytt treng vi, som dei truande i St. Stephens, å kome saman i vår eiga soknekyrkje og synge Herrens pris og ære både i kyrkjebenk, ved altar og ved altarbord.

Så ser eg fram til godt arbeidsfellesskap i Guds vingard saman med dykk óg denne hausten.

Vil de ta kontakt er de hjarteleg velkomne til det:

Dykkar tenar i Kristus Jesus

Svenn Martinsen