Ottar S.Myrseth

sokneprest i Spjelkavik

Til LutherskKirketidende,

GAME OVER

Dei siste vekenehar eg i mitt heimearkiv hatt ei mappe med påskrifta 'Game Over'. Data-spel-brukarar vil gjenkjenneterminologien og vite at når denne meldinga blinkar på skjermen, har ein gjerneto alternativ: Anten 'New Game'eller 'Exit'. I mappa mi har landadiverse innlegg frå offentleg ordskifte. Her er vitnemål frå prestar som har resignert (både i betydninga 'giopp' og 'seie opp'). Her ervitnemål som dokumenterer at lærenemnd-medlemar handlar motsett av det deimeiner.

I den kampen somhar foregått over lengre tid om Den norske kyrkja, er vi komne til eitvendepunkt. Biskop Per Lønning harbrukt biletet 'avsporing'. Uroa somhar prega det kyrkjelege livet siste tiåra av 1900-talet, har handla om kyrkjasi sjel. Eine strids-saka etterden andre har vore drivne fram av spørsmålet: "Kva er sant?" Kva er sant i spørsmålet om fosteret er eit menneske? Er det sant at Gud er Far?  Er det sant at Gud ikkje stiller kravtil den som kjem til Herrens bord? Er det sant at kjærleiken vert verna av partnarskapslova?

Slike spørsmåletter sanninga er djupast sett spørsmål om lydnad mot evangeliet. Den som talar usant om Gud, mennesket,frelsa, kyrkja eller livet, sviktar evangeliet.

Med det nyeårhundret kom også Lærenemnda sin konklusjon. Denne er tydeleg: Homofilispørsmålet høyrer med til dei menneskelege overleveringar ikyrkja og vedgår ikkje evangelie-sanningane. I kyrkja treng ein vere samd om forkynninga av evangeliet,men ikkje om dei menneskelege overleveringane. Difor er usemja om homoseksuell praksis til å leve med. Alt går. Dei som har eit plaga samvit på grunn av dette, kan få hjelpmed det. Dei som vil leve i partnarskap,kan få lov til det.

Dette inneber atdet må krevast fleksibilitet av presteskapet så vi kan ta imot alle. Det må kunne tenkjast at eg ein fredagettermiddag høyrer skriftemål frå ein homofil og at kollegaen min i same kyrkjalaurdag ettermiddag tek imot eit homofilt par til forbøn og evt.velsigning. Denne kyrkja tek målav seg til både å velsigne og å ta imot syndsvedkjenning for akkurat samelivet.

Det trengs ikkjestor teologisk innsikt til å avsløre at det ikkje er iver for eit eintydigevangelium som er drivkrafta bak slike kompromiss. Lærenemnda seier beint fram at ho ikkje kan fylgje AsleDingstad i at "det er et vilkår for at kirken kan være apostolisk atden taler helt samstemmig og klart om at homofilt samliv er synd, og at det måavsluttes og gjøres bot for." Altså må ei visssjølmotseiing og uklar forkynning tolast.

Det ser ut til atLærenemnda vil tillate slike intellektuelle og teologiske krumspring for åsleppe å måtte innrøme at Den norske kyrkja er splitta. Det mest alvorlege Lærenemnda gjer forå unngå å innrøme splittinga, er når dei frikoplar Guds bod og skaparvilje fråevangeliet: "Uenigheten omhomofilt samliv trenger ikke forhindre den tilstrekkelige enighet om det som ersentrum i den kristne gudstro: Rettferdiggjørelsen av syndere i Kristus." Det motsette, altså å kreve at homoseksuell praksis vert vedkjent ogtilgitt som synd, vert kalla "en lovisk forståelse av grunnlaget forkirkens enhet". Ein truande som les slike tekstar fårproblem. Her er liten samstemmingmed apostelorda om at kyrkja er utvald til å vere "heilag oglytelaus" (t.d. Ef5,27 og 1. Pet 2,9) og med CA VI om at trua "lyt gjera gode gjerningarsom er pålagde av Gud, av di Gud vil det". Evangelie-sanningane er gitt oss for å øve oss i lydnad ikkje iforhandlings-evne.

For å verekonsekvent tek Lærenemnda fatt i skriftemålspraksisen. Dei innrømer at deira forsøk på å femnebegge syn på homofili, skaffar dei ei utfordring her. Dei skriv at "Lærenemnda samlet finner detimidlertid problematisk å stille de krav om enhetlig skriftemålspraksis somDingstad har gjort." Nettopp. Når homoseksuelle handlingar både er synd og ikkje er synd,kan kyrkja heller ikkje vere i samsvar med seg sjøl i skriftemålet.  Luther plasserte skriftemålet i sivesle katekisme mellom dåpen og nattverden, som om det skulle vere eitsakrament. No seier lærenemnda atdet ikkje er nødvendig å vere enig om forvaltninga av dette sakramentet. Eintvilar som spør denne kyrkja, vil få to svar. Men det er vel løgnaren som talar med to tunger?

For å råde bot pådilemmaet, går Lærenemnda til ei devaluering av sjølve skriftemålet. Det stemmer ikkje, skriv dei, "…at det der foregår en domshandling utført av den som tar imotskriftemålet." Her er ikkje mykje att av Jesu ord tilapostlane: "Tilgjev denokon syndene deira, er dei tilgjevne. Held de dei att for nokon, er dei atthaldne." (Joh 20,23).

Luther kallaartikkelen om rettferdiggjering ved tru for 'artikkelen kyrkja står og fellmed'. På dette punktet har no deisvikta kyrkja som skulle verne henne. Til samanlikning vert det som blåbær å rekne at biskopar fristiller segfrå forplikting på kyrkjemøte-vedtak. Vegen er i praksis opna heilt fram til atpraktiserande homofile kan bli både prestar og biskopar. Når deira vitnemål og liv likevel ikkjetrugar korkje kyrkja eller evangeliet, vert det utillateleg diskriminering åhalde dei borte frå tenesta for dette evangeliet på alle plan i dennekyrkja. Det er berre eittidsspørsmål. Lærenemnda har opnavegen, det er berre å gå han.

Presten JanBygstad har vist i ein avisartikkel (VL 8. mai) at lærenemnda sitt votum brytmed alle Nicenum sine kjennemerke for den sanne kyrkja: Krev ein falsk einskap, tilletvanheilagt liv, innfører ukatolske ordningar og sviktar overleveringa fråapostlane. Rettnok kan det hevdastat lærenemnda sitt dokument ikkje er imponerande stringent og tydeleg korkje itanke- eller språk-føring. Menlærenemnda si virkningshistorie, kan vanskeleg bli noko anna enn ei døropningfor teologien som legitimerer homoseksuell praksis. Det spelar liten rolle kva løynde intensjonar dei sokallakonservative biskopar og lekfolk i nemnda hadde. Dei må reknast som tilreknelege i gjerningsøyeblikket.  Dermed er dei med eller imot sin viljeblitt garantistar for at denne kyrkja ikkje reknar som synd det Guds ord kallarsynd. Ei slik kyrkje er ikkjesann.

Difor er kampen omdenne kyrkja si sjel over. Det er tid for kvar enkelt å berge si eiga sjel. Denkyrkja eg i forrige århundre vart ordinert til presteteneste i, er blitt eianna. I ekte postmoderne ånd, erbåde skrifta og tradisjonen sette til side som forpliktande. Mennesket som har ete av kunnskapenstre, har gjort si eiga fornuft til einaste norm. Spørsmålet blir til sjuande og sist om det er nødvendig åtru på Gud? Er han berre eit ordpå tre bokstavar g-u-d. Eller erhan Den levande som mitt liv ligg ope for, Herren som både skal døme meg og somkan frelse meg?

Tida er ute for åsetje si lit til at Den norske kyrkja fører oss på Vegen. Det er tid for at kvar enkelt må finneseg vegleiarar. Tida er ute for åfylle institusjonane. Det er tidfor å bygge andre institusjonar. Tida er ute for folkekyrkja. Det er tid for å be for folket. For meg som prest er det ikkje lenger tid for å representere denne kyrkja.  Eg må rekne med å tale imot like gjernesom tale med. Eg kan ikkje lengertrygt føre folk inn i kyrkja si famn. Så lenge eg er prest her, må mi omsorg vere for den einskilde som Gudsender i min veg. Kyrkja som settemeg til presteteneste, har tapt si sjel.

Difor er det 'GameOver' for Den norske kyrkja. Deter opp til kvar einskild av oss om neste tastetrykk skal vere 'Exit' eller 'NewGame'.

Kyrie eleison!

Ottar S. Myrseth