Quo Vadis, SKG?

Keisaren ogbarnet

Herren har mange slagprofetar. Ein av dei er H.C. Andersen. I eventyret ‘Keiserens nye klær’

avkler han forfengelegdom ialle fasongar. Bedragarar hadde okkupert keisarpalasset, og både

keisaren og alle dei vaksnevart synkvervde pga sin forfengelegdom. Bedragarane hadde vove

klede som skulle ha denforunderlege eigenskapen at dei vart usynlege for dei som ikkje dugde i

embetet sitt. Og når deiradugleik stod på spel, våga dei vaksne ikkje å tru at det dei såg var sant.

Men der var eit barn somvåga seie høgt det det såg. Av småbarns munn har Herren Gud henta sin

pris. I barnet sin munn harHerren lagt sanningar som skal preike for dei store, dei mektige og dei

vaksne.

"I same stunda komlæresveinane til Jesus og spurde: "Kven er den største ihimmelriket?" Då

kalla han til seg eit litebarn, sette det midt imellom dei og sa: "Sanneleg, det seier eg dykk: Utanat

de vender om og vert somborn, kjem de ikkje inn i himmelriket. Den som gjer seg sjøl liten som

dette barnet, han er denstørste i himmelriket." (Matt 18,1-3).

Naken kom du til verda ognaken dreg du herifrå. Prestisje, titlar, lønssteg, karriere og alt

liknande vert fortært avrust og makk, det vert stole av tjuvar og oppete av inflasjon og

konkurranse og vert tilingenting. Og utan at de vender om og blir liten som barnet, kjem de ikkje

til å sjå når keisaren ernaken.

Det er sameleis for SKG.Dersom de ikkje maktar å sjå den kyrkjelege situasjon med barnet sine

auge, sjå bort ifråprestisjen, dei stolte tradisjonane og makt-posisjonane og titlane, så får dealdri

auge på at keisaren er nakeneller at kyrkja er det eller at SKG er det.

Å misse kyrkja

Under SKG, KF og FBB sinearbeidsdagar i Bergen i juni vart spørsmålet reist om kva det betyr å

misse kyrkja. Som medlemarav Den norske kyrkja må vi gjere ei åndeleg vareoppteljing og spørje

ærleg kva vi har att.Vekselvis med kompromiss og med kamp har vi forsøkt å sikre ein fortsatt

heimstamnsrett for klassiskluthersk tru i kyrkja i vårt land. Typisk har kvinneprest-spørsmålet

vore der vi med køyrereglarog omsynsfull framferd har forsøkt å skikke oss så rimeleg at vi

framleis kunne bli tolt.Likevel har liberalismen vunne stadig større rom i kyrkja, og i stadig større

grad vert dagsorden sett avein både bibeloppløysande og lutherdom-oppløysande, liberal teologi.

For å bruke Peter Beyerhaussine ord: "Læreembetet er blitt heretisk. Læretukta er blitt tyrannisk

og kyrkjestrukturen er blittanti-apostolisk."

Kva betyr det då å missekyrkja? Det betyr å misse alt. Den som misser kyrkjelyden sin, misser

fellesskapen i tru og ånd oghan misser fellesskapen der Skrifta skal lesast. Han misser tenesta,

støtta for tru og liv,formaninga til å leve rett og sant, hjelpa han treng for å bli verande på vegentil

det evige livet.

Ved olsok-tider dennesommaren leia eg ei gruppe pilegrimar som vandra over Dovre etter den

gamle pilegrimsleia tilNidaros og Heilag-Olav si grav. Vi drog ut som pilegrimar for å få eit møte

med Gud, for å støtte oghjelpe kvarandre og hente ny inspirasjon på den heilage staden. Men vi

kom til eit hus som varokkupert. I prosesjonen til teneste ved altaret i katedralen gjekk prestar

som representerte alt detsom er tillatt i den moderniserte norske kyrkja, der kvinneleg

presteteneste, sambuarskap,homofilt samliv, fosterdrap og skrift- og tradisjons-oppløysande

forkynning får leve side omside. Vi vart tilskodarar og hadde ikkje noko åndeleg fellesskap med

det som foregjekk vedaltaret i katedralen. Vi har mist kyrkja.

Den heilageresten sin strategi

Denne vinteren har SKG blittkledd naken som keisaren. Vi har mist prominente medlemar. Vi er

blitt gjort til spott og spefor venar og uvenar. Organisasjonen er bankerott. Frustrasjonen har

spreidd seg og den sataniskestrategien som heiter splid og forvirring har fått spreie seg. Mismots

ånd har kome over mangeSKG-medlemar. Men som ein heilag ironi har i alle fall vi som er

kyrkjelydsprestar dennevåren av det offisielle kyrkjesystemet blitt sette til å forkynne over

tekstane frå sendebreva iJohannes openberring kap 2-3: "Vend om og gjer på nytt dei fyrste

gjerningane dine. Elles kjemeg over deg og tek ljosestaken din bort." "Du har ord på deg for å

leva, men du er død. Vakna,og styrk dei andre som held på å døy! For eg har funne at

gjerningane dine ikkje heldmål for min Gud." "Ver tru til døden, så skal eg gje deg livsens

krone!"

Når Gud kler eit menneskenaken, er det ein heilag strategi på gang. Han ribba israelittane for alle

Egypts privillegier og førtedei ut i øydemarka. Han ribba Gideon for dei mange krigarane. Han

ribba Jesus for alle venarog støttespelarar. Men alltid når Gud kler eit menneske eller ei kyrkje

naken, let han ein rest vereatt. Ein heilag kvist skal skyte fram av stuven. Eg trur tida er komen

for at vi må lære oss denheilage resten sin strategi. Vi veit kva vi har mist. Men ikkje kva vi skal

få att. Til dei som Gudarbeider med etter denne heilage strategien, seier han: Ver tru til døden.

Vakna og styrk dei andre.Hald ut til enden. Sjå ikkje på din nakne skam, men set di lit til meg.

Den heilage resten sinstrategi er å vende attende til utgangspunktet. Vi skal ikkje tru at vi skal

finne opp kristendomen pånytt, ikkje skape ei ny kyrkje, men vere kvisten som veks ut av den

gamle stuven, ikkje skiljeoss ut som ei frikyrkje, men med truskap føre vidare våre gamle

kyrkjelege tradisjonar.

Då må vi fyrst på ein ny og uvantmåte stille spørsmålet om kvar grensene for den kyrkjelege

fellesskapen går. Kva slagvegleiing gir leiarar som har åndeleg fellesskap med skilte og gjengifte

prestar, med biskopar somvelsignar homofilt samliv, med soknråd som tilset sambuarar, med

prestar som fornektarsentrale sanningar i den kristne trua? Dei vegleiar sjølsagt folk til å rekne

desse spørsmåla somuvesentlege for trua. Men Jesu ord om dei som forfører er harde: Matt 18,6.

Jesus rekna at isanningsspørsmåla står ånd mot ånd, og dei som ikkje samlar med han, dei

spreier.

SKG må gå føre og vise vegfor dei truande ut av det systemet som fører dei bort frå sanninga og

om naudsynt danne nyekyrkjelydar i lydnad mot Kristus. Tida for dei mentale reservasjonane må

vere slutt.

Eg trur SKG sinstrategi har to vegar:

1. Bygge SKG-kyrkjelydaromkring ei ordna, regelmessig messefeiring der det er grunnlag for

det. Det må vere eirealistisk målsetjing innan eitt år å vere igang med dette i Østfold, Oslo,

Hadeland, Larvik, Bergen ogTromsø. Landsrådet har tilrådd liturgi til dette bruk. Ei stund kan

prestar og diakonar som alter i teneste ta ansvar for slike kyrkjelyds-miljø, men om dei får vekse,

vert det snart trong for nyesom vil gå inn i teltmakar-teneste eller i heiltidsteneste her. Då vert det

spørsmål etter både utdannateologar og biskopar til å ordinere dei.

2. Støtte og rettleieprestar og lekfolk som vert ståande i kyrkjelydar i Den norske kyrkja, gi dei

hjelp til å vere"makers of manners" i sin lokale samanheng, setje preg på gudstenesteliv,dåps- og

nattverdpraksis og gi styrketil å halde oppe pastorale ideal i forkynning og teneste.

Omkring denne2-punkt-strategien trengs organisasjonen SKG med oppgåve å arbeide for

tilsynsordningar, vegleiingog naudsynte kyrkjelege strukturar. Det vil trengast både nasjonale og

internasjonale kyrkjelegeband. Det vil trengast ei traktat-teneste, presse-teneste, kyrkjedagar og

nasjonal økonomi. GjennomWestminster-familien søkjer SKG å finne ein stad å høyre til

økumenisk kyrkjeleg. Vi må veresvært merksame på fåren for å ende som lutherske sekteristar og

styrke banda til svenske,engelske, danske, tyske, baltiske og andre syskjen gjennom

Westminster-samarbeidet.

Jesus fortel ei likning omlydnad i Matt 21,28-31. Kanskje har vi lenge mint om sonen som sa nei.

Vi har analysert og plukkafrå kvarandre det kyrkjelege establishment, sagt nei til modernisme,

liberalisme og forfall. Noer det på tide at vi set våre negative forsett om i positiv handling. Det er

ikkje eit nyttindremisjonsarbeid i kyrkja som trengs, men levande og heile kyrkjelydar.

Calmeyergatelinja medspørsmål etter meir eller mindre friviljug samarbeid, er passè. Vår

utfordring er å meisle utUranienborgvei-linja.

Fra SKG-stemnei Uranienborg 18. august 1996

Av formann iSKG, Ottar S. Myrseth

(Synodebladet, september 1996)